Welkom bij de aller aller eerste blog! Ik begin deze blog op een bijzonder moment: vlak voordat we (ik en mijn vriend Matteo) de koffers pakken en vertrekken naar Australië. Of backpacks pakken eigenlijk. Voor jullie als lezer betekent dit dat jullie vanaf nu met ons meereizen, vanaf het punt waar wij het vertrouwde Nederland achterlaten en een onbekende wereld instappen.

We verhuizen omdat we altijd een sterke drang hebben gevoeld om naar Australië te gaan. Misschien komt dat door onze behoefte aan meer avontuur dan Nederland kan bieden. Mijn fascinatie begon ooit met beelden van Bondi Beach, Steve Irwin en contacten uit een reizigersgroep die ik vond via Bucketlist.org (wie het weet, weet het). In november 2022 werd dat gevoel bevestigd tijdens een roadtrip van Darwin naar Alice Springs in een 4×4 met rooftop tent. Anderhalve week reden we door Kakadu National Park en over Stuart Highway, kampeerden we bij 46 graden, douchten we onder een tuinslang en sliepen we tussen spinnen en miljoenen insecten. Voor veel mensen klinkt dat als een nachtmerrie, maar voor ons was het het ultieme bewijs: hier willen we zijn.

Het plan is om drie jaar weg te blijven, hoofdzakelijk dankzij de working holiday visa. Kort gezegd: dit visum geeft ons de kans om in Australië te wonen, reizen én werken, zolang Matteo nog geen 31 is. Er zijn wel voorwaarden aan verbonden: zo mag je niet te lang bij dezelfde werkgever blijven en moet je in sommige gevallen “specifiek werk” doen, zoals in de landbouw, mijnbouw of hospitality, om je verblijf te verlengen. Omdat we hier veel vragen over krijgen, zal ik er in een aparte post dieper op ingaan. Wat we precies gaan doen? Om eerlijk te zijn: geen idee. Ik heb een Bachelor in Tourism en een Master in Forest and Nature Conservation, met focus op mens-dierrelaties. Matteo is geboren en getogen Fries en heeft ervaring in hospitality. We voelen ons aangetrokken tot het ruige, lange-uren, dirty-money leven van de mijnen.

Mocht dit ons pad worden, dan horen jullie daar later uiteraard meer over. Het motto van dit avontuur is in ieder geval: “we zien wel”. Voordat we in Australië aankomen, hebben we nog een paar tussenstops gepland. Albanië en Griekenland staan zeker vast. Ik ga eerst zelf naar deze bestemmingen, waarna Matteo later aansluit. In Albanië ga ik roadtrippen en in Griekenland vrijwilligerswerk doen. Daarna willen we waarschijnlijk naar Mongolië voor een culturele uitwisseling. Misschien reizen we daarna door naar Japan, de Filipijnen of Indonesië. Wie weet waar er nog ruimte is voor spontane omwegen. Over deze bestemmingen neem ik jullie zeker mee in de komende blogs.

Of we na Australië terugkomen? Misschien… maar voorlopig hebben we nog een lange lijst met dromen. We willen sparen om uiteindelijk ons eigen hostel te openen, op een warme plek waar we al onze hobby’s en interesses kunnen combineren. We dromen van de PCT, CDT en Appalachian Trail in de VS. Misschien wonen en werken we een tijd in Zuid-Afrika, Nieuw-Zeeland of Zuid-Amerika. Alles is mogelijk.

Misschien openen we ooit dat hostel, misschien ontdekken we onderweg iets totaal onverwachts. Voor nu laten we ons leiden door nieuwsgierigheid. Zoals Christopher McCandless zei: “Happiness is only real when shared.” Dit is het begin van ons verhaal, en we nemen jullie mee